بیش از صد روز از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان گذشت و ارمغان روی کار آمدن طالبان برای زنان در افغانستان چیزی جز فقر و بی‌پولی و ناامیدی نبوده است. حدود سه ماه پس از سقوط کابل و تحولات تاریخی در این کشور، تقریباً نیمی از جامعه افغانستان ماه‌هاست در پستوی خانه‌ها محبوس شده‌اند و بیکارند. در گفتگو با بصیره پیغام، فعال حقوق زنان و بنیان‌گزار سازمان برابری جنسیتی ولایت سمنگان درباره وضعیت دگرباشان افغانستان زیر سلطه طالبان پرسیدیم

افغانستان این روزها در صدر خبرهاست و وضعیت جامعه رنگین‌کمانی افغانستان از جمله دغدغه‌های جامعه حقوق بشری در جهان است. کیا مرد همجنسگرای اهل افغانستان است. تجربه‌ زندگی‌اش به عنوان یک همجنسگرا در جامعه سنتی و مذهبی افغانستان و نگرانی‌هایش از قدرت گرفتن طالبان، روایت مشترک بسیاری است.

بیش از دو هفته است که مردم افغانستان زیر سایه پرچم طالبان زندگی خود را می‌گذانند. برای بسیاری‌ها عادت کردن به سخت‌گیری‌های طالبان، دشوار است. در شرایطی که بیشتر مردم افغانستان نگران وضع شدن محدودیت‌ها و از دست دادن کار و آزادی‌هایشان هستند، دگرباشان افغان نگران از دست دادن جان خودشان هستند. 

طالبان در روز ۱۵ آگوست ۲۰۲۱ که مصادف است با ۲۴ اسد یا مرداد ۱۴۰۰ تمامی ولایات بزرگ افغانستان از جمله کابل پایتخت افغانستان را به تصرف خود درآورد. سقوط زودهنگام حکومت افغانستان به دست شورشیان طالبان، موجی از نگرانی و وحشت را میان دگرباشان به راه انداخت.

نیروهای طالبان، یکشنبه ۱۵ اگوست ۲۰۲۱ میلادی ( ۲۴ اسد/مرداد ۱۴۰۰) با اشغال کابل، تمام افغانستان را به اشغال خود در آوردند. اتفاقی که با موجی از وحشت از طرف جامعه افغانستان و به ویژه زنان و اقلیت‌ها روبرو شد. آینده جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیو در افغانستان طالبان چطور خواهد بود؟

درحالی‌که هنوز آواز شلاق‌زدن طالبان در گوش‌ها می‌پیچد و خاطرات دادگاه‌های صحرایی در جلوی چشم‌ مردم افغانستان است، بیم آن می‌رود که دوباره افغانستان به چنین شرایطی بازگردد. از زمان آغاز مذاکرات میان طالبان و امریکا و اکنون خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، دگرباشان افغانستانی از بازگشت نظام طالبانی هراس دارند.

«نمی‌دانند که من گی هستم. اگر بفهمند، زندگی برای من خیلی سخت خواهد شد و من را به قتل خواهند رساند یا شکنجه خواهند کرد» شهرزاد، مرد همجنسگرای افغان، با حسرت از خانواده‌اش می‌گوید.  «بیشتر همجنسگرایان وقتی خانواده‌شان متوجه می‌شوند که فرزندشان همجنسگراست، از طرف فامیل مورد لت و کوب و شکنجه قرار می‌گیرند و یا از خانه بیرون می‌کنند.» او رازش را برای خودش نگه داشته که زنده بماند.

تیفا، زن ترنس افغان و و خانواده‌اش در ایران پناهجو هستند. تیفا معتقد است که هر جای دنیا که باشیم نباید در برابر ظلم سکوت کنیم. اما پایبندی به این عقیده، دردسرهای زیادی برای او ایجاد کرده است. آنطور که خود می‌گوید هرگز ناامید نشده اما این به معنای رنجیده نشدنش نیست. پناهجو بودن در ایران خود قصه بلندی است که بسیاری از افغان‌های مهاجر آن را از بر هستند اما “زن پناهجوی ترنس” ترکیبی است پر حادثه از زندگی یک به حاشیه رانده شده. 

کیان مرد همجنسگرای افغان ساکن کابل است کیان بیست و یک سال دارد و محصل رشته هواشناسی است. قرار بود کوچه‌های دنیای مجازی امن‌تر از دنیای روزمره باشد اما آنطور که او در این برنامه اینجا پامیر می‌گوید جامعه رنگین‌کمانی‌های افغانستان، خشونتی گسترده در فضای مجازی و جامعه تجربه می‌کند.

در دو مقاله و برنامه رادیویی به طور مفصل در مورد رسم و سنت «بچه‌بازی» صحبت کردیم. اینکه بچه‌بازی چیست و عاملان برگزاری این محافل چه کسانی هستند. در این قسمت از سلسله مقاله‌ها، برنامه مهران زن ترنس، از ولایت هرات مهمان «اینجا پامیر» است. او یکی از هزاران بازمانده محافل بچه بازی است که  تجربیات خودش را با ما به اشتراک می‌گذارد.

پیشتر، در بخش نخست این گزارش، درباره پدیده “بچه‌بازی” در برخی نقاط افغانستان سخن گفتیم. بچه‌بازی به محافلی اطلاق می‌شود  که در آن بر تن پسران کودک و نوجوان، لباس منتسب به زنانه می‌پوشانند، آ‌ن‌ها آرایش می‌کنند، زنگ و زنگوله‌ای به پایشان می‌بندند و آن‌ها را می‌رقصانند. به پسرانی که در این محافل رقصانده می‌شوند، «بچه بی‌ریش» یا «بچه رقاص» می‌گویند. این پسران کودک و نوجوان از خانواده‌هایی فقیر هستند که به دلایل مشکلات اقتصادی در این محافل حاضر می‌شوند و می‌رقصند تا امرار معاش کنند. حتی بعضی‌ از آن‌ها توسط زورمندان و ثروتمندان ربوده می‌شوند و وادار به این کار می‌شوند. اما مجازات این سو استفاده از کودکان در قانون افغانستان چیست؟

در افغانستان، کشوری که زنان مجاز نیستند در محافل عمومی برقصند، بر تن پسران کودک و نوجوان لباس منتسب به زنانه می‌پوشانند، آ‌ن‌ها آرایش می‌کنند، زنگ و زنگوله‌ای به پایشان می‌بندند و در محافلی که از آن به محافل «بچه‌بازی» یاد می‌شود، آن‌ها را می‌رقصانند. به پسرانی که در این محافل رقصانده می‌شوند، «بچه بی‌ریش» یا «بچه رقاص» می‌گویند.